Kościół kobiet
Brak wolnych miejsc. Zachęcamy do oglądania streamingu z panelu, który będzie emitowany na profilu Feminatywy Polsko-Ukraińskiej na Facebooku.
Spis treści
Зміст
Miejsce
Na szósty panel Feminatywy Polsko-Ukraińskiej zapraszamy do Mediateki, pl. Teatralny 5 oraz online . Z panelistkami Podczas szóstej debaty Feminatywy porozmawiamy o kobietach obecnych w historii katolicyzmu, przeanalizujemy sposób myślenia o płci w kościelnym dyskursie.
Co nowego?
W tym roku dosłownie zasiądziemy przy wspólnym, polsko-ukraińskim stole, druga edycja festiwalu odbędzie się bowiem w formule hybrydowej – stacjonarnie i online. Z naszymi gościniami spotkamy się w różnych miejscach we Wrocławiu: na tarasie Concordii (Wyspa Słodowa), na dziedzińcu Zakładu Narodowego im. Ossolińskich oraz Arsenału Miejskiego, a także w Mediatece, a wszystkie panele będą transmitowane w mediach społecznościowych Feminatywy oraz jej partnerek i partnerów w języku polskim i ukraińskim.
Na wszystkie panele w ramach festiwalu wstęp jest bezpłatny, ale należy zgłosić swój udział wypełniając formularz dostępny poniżej.
Szczegóły spotkania
Termin: 1 października 2021, godz. 18:00
Miejsce: Mediateka, pl. Teatralny 5
Temat spotkania: Kościół kobiet
Wstęp: bezpłatny, obowiązują zapisy przez formularz znajdujący się poniżej.
Kościół z perspektywy kobiet
Nazwa ostatniego panelu Feminatywy odnosi się do tytułu książki jednej z zaproszonych gościń – Kościoła kobiet Zuzanny Radzik, opowiadającej o kobietach obecnych w historii katolicyzmu i analizującej sposób myślenia o płci obecny w kościelnym dyskursie. Pośrednio temat odsyła także do terminu, do którego odwołuje się sama autorka we wstępie do swojej książki, mianowicie „do sformułowania „Kościół kobiet” (women-church), alternatywnej propozycji, z którą wyszły radykalne teolożki katolickie, zmęczone zmaganiami z instytucjonalnym Kościołem. Termin ten ukuła Elisabeth Schüssler Fiorenza, a rozwinęła Rosemary Radford Ruether. Zgodnie z ich ideą Kościół kobiet miał polegać na tworzeniu wolnych, ekumenicznych wspólnot liturgicznych. Egalitarnych, z feministyczną liturgią, inkluzywnym słownictwem(…)”.
Podczas ostatniej rozmowy festiwalowej chciałybyśmy pomówić o kondycji współczesnego kościoła z perspektywy kobiet. Zapytamy osoby znajdujące się wewnątrz kościelnych struktur i chrześcijańskiego dyskursu o ich stosunek do dzierżonej w męskich rękach władzy, o ich potrzeby i bolączki, o szansy oraz ograniczenia wynikające z zajmowanych funkcji. Czy kobiety mają ambicje, by zajmować pozycje u szczytu kościelnej hierarchii? Zastanowimy się nad tym, czy kościół, jaki znamy dziś, może być kościołem równym dla kobiet i mężczyzn i czy potrzebna jest do tego rewolucja.
Panelistki
- Anastasiya Ryabchuk – doktorka socjologii, wykładowczyni w katedrze socjologii Akademii Kijowsko-Mohylańskiej. Bada kwestie bezdomności, ubóstwa i marginalizacji w społecznościach żyjących blisko frontu wojennego w Donbasie.
- Zuzanna Radzik – teolożka, publicystka związana z Tygodnikiem Powszechnym. Zaangażowana w katolicki ruch feministyczny, wydała książki „Kościół kobiet” i „Emancypantki.
- s. Eliza Myk – wychowała się w Szczecinie. Do Zgromadzenia Dominikanek wstąpiła w 1993 roku tuż po maturze. Wysłana została na studia ekonomiczne po to, by zajmować się finansami dzieł prowadzonych przez Zgromadzenie.
- s. Tymoteusza Gil – urodziła się w Sandomierzu w 1983 roku w wierzącej, „ortodoksyjnej” rodzinie. W roku 2002 tuż po maturze wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Dominikanek.
Pedagożka i ekonomistka – co uwielbia ze sobą łączyć - rozmowę poprowadzi Agata Diduszko-Zyglewska – publicystka, działaczka społeczna, polityczka Lewicy; od 2018 r. radna Warszawy; członkini zespołu Krytyki Politycznej i Rady Kongresu Kobiet; autorka feministycznego programu satyrycznego „Przy Kawie o Sprawie”
Agata Diduszko-Zyglewska
Publicystka, działaczka społeczna, polityczka Lewicy; od 2018 r. radna Warszawy; członkini zespołu Krytyki Politycznej i Rady Kongresu Kobiet; autorka feministycznego programu satyrycznego „Przy Kawie o Sprawie” – nominowana do Okularów Równości 2019; autorka książki „Krucjata polska” (wyd. Krytyki Politycznej 2019); nominowana do tytułu Warszawianka Roku 2018; współtwórczyni mapy kościelnej pedofilii w Polsce i Licznika Apostazji; współautorka raportu o tuszowaniu kościelnej pedofilii przez polskich biskupów; do 2018 współpracowała z „Gazetą Wyborczą”; członkini zespołu programowego Forum Przyszłości Kultury; współautorka książki „Szwecja czyta. Polska czyta” (wraz z Katarzyną Tubylewicz, wyd. Krytyki Politycznej, 2015); w 2018 znalazła się na liście 50 Śmiałych 2018 Roku „Wysokich Obcasów”; członkini Polskiego Towarzystwa Genderowego; pisze o prawach kobiet, relacjach państwo-kościół, kulturze, edukacji i innych sprawach społecznych. Wraz z Joanną Scheuring-Wielgus znalazła się na liście „Kobiety Roku 2020” Forbes Women za informowanie o molestowaniu seksualnym dzieci w Kościele katolickim w Polsce oraz za działania na rzecz świeckiego państwa. W uzasadnieniu napisano: „To dzięki ich determinacji ofiary zyskały głos, a Polacy uczestniczą w wielkiej zbiorowej lekcji etyki”.
Anastasiya Ryabchuk
Doktorka socjologii, wykładowczyni w katedrze socjologii Akademii Kijowsko-Mohylańskiej. Bada kwestie bezdomności, ubóstwa i marginalizacji w społecznościach żyjących blisko frontu wojennego w Donbasie. Wyznania rzymskokatolickiego, studiuje teologię w Instytucie Tomasza z Akwinu w Kijowie. Publikuje w dominikańskim piśmie „Verbum” i wygłasza kazania w kościele anglikańskim w Kijowie. Z punktu widzenia feminizmu i teologii wyzwolenia opowiada się za diakonatem i kapłaństwem kobiet w Kościele katolickim, a także za większą otwartością i dbałością o kwestie sprawiedliwości społecznej.
Zuzanna Radzik
teolożka, publicystka związana z Tygodnikiem Powszechnym. Zaangażowana w katolicki ruch feministyczny, wydała książki „Kościół kobiet” i „Emancypantki. Kobiety, które zbudowały Kościół”. Na co dzień pracuje w Forum Dialogu, organizacji zajmującej się dialogiem polsko-żydowskim, której jest wiceprezeską.
s. Eliza Myk
wychowała się w Szczecinie. Do Zgromadzenia Dominikanek wstąpiła w 1993 roku tuż po maturze. Wysłana została na studia ekonomiczne po to, by zajmować się finansami dzieł prowadzonych przez Zgromadzenie. Całe jej życie zakonne związane jest z dziećmi niepełnosprawnymi, najpierw była ich opiekunką, a potem tą, która troszczy się, aby żadne dziecko nie odczuło, że finanse domów są za „chude” na spełnianie ich marzeń i potrzeb. Życie z niepełnosprawnymi, niechcianymi, ubogimi, ostatnimi sprawia, że dotyka Boga i że On jest w zasięgu wzroku. Współbudowniczyni DOMU CHŁOPAKÓW w Broniszewicach
s. Tymoteusza Gil
urodziła się w Sandomierzu w 1983 roku w wierzącej, „ortodoksyjnej” rodzinie. W roku 2002 tuż po maturze wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Dominikanek. Pedagożka i ekonomistka – co uwielbia ze sobą łączyć. Zapatrzona w życie swoich idoli Św. Franciszka z Asyżu, Matki Teresy z Kalkuty oraz Matki Kolumby Białeckiej. „To oni uczą mnie życia, miłości, relacji, współczucia”. Współbudowniczyni DOMU CHŁOPAKÓW w Broniszewicach.
Церква жінок
Назва останньої зустрічі «Фемінативи» зумовлена заголовком книжки однієї із запроршених учасниць – «Церква жінок» Зузанни Радзік, яка оповідає про жінок, присутніх в історії католицизму, та аналізує спосіб мислення про жіночу стать у церковному дискурсі. Тема опосердковано стосується також терміна, який використовує сама авторка у вступі до своєї книжки, а саме визначення «Церква жінок» (women-church) – альтернативної пропозиції, яку висловили радикальні католицькі теологині, які втомилися від боротьби з інституційною Церквою. Цей термін створила Елізабет Шюсслер Фйоренца, а опрацювала Розмарі Редфорд Рютер. Згідно з їхньою ідеєю, Церква жінок мала би полягати у творенні вільних, екуменічних літургійних спільнот. Егалітарних, з феміністичною літургією, інклюзивною лексикою. »Під час останньої фестивальної розмови ми хотіли б поговорити про становище сучасної церкви з перспективи жінок. Ми запитаємо осіб, які перебувають всередині церковних структур і християнського дискурсу про їхнє ставлення до влади, яка належить чоловікам, про їхні потреби і болячки, про шанси та обмеження, пов’язані із функціями, які вони виконують. Чи жінки мають амбіції, аби займати позиції у верхівці церковної ієрархії? Поміркуємо про те, чи церква, якою вона є сьогодні, може бути церквою рівною для жінок і чоловіків, і чи потрібна для цього революція.
Панелісти
Аґата Дідушко-Зиґлевська
публіцистка, громадська діячка, представниця лівих політичних сил; від 2018 р. – членкиня Ради міста Варшави; учасниця команди часопису «Krytyka Polityczna» і ради «Конгресу Жінок»; авторка феміністичної сатиричної програми «Przy Kawie o Sprawie», номінованої на здобуття премії «Окуляри Рівності» 2019 р.; авторка книжки «Krucjata polska» (видання «Політичної Критики», 2019); номінована на звання «Варшав’янка 2018 року»; співтворчиня мапи церковної педофілії в Польщі та «Лічильника Апостасії» (Licznik Apostazji); співавторка рапорту щодо приховування польськими єпископами фактів церковної педофілії; до 2018 р. співпрацювала з виданням «Gazeta Wyborcza»; членкиня програмної ради «Форуму Майбутнього Культури»; співавторка книги «Szwecja czyta. Polska czyta» (разом із Катажиною Тубилевич, видання «Політичної Критики», 2015); у 2018 р. потрапила до списку 50 Сміливих журналу «Wysokie Obcasy»; членкиня Польського Гендерного Товариства; пише про права жінок, відносини держави і церкви, про культуру, освіту та інші суспільні проблеми. Разом із Джоанною Шерінґ-Вельґус потрапила до переліку «Жінки 2020 року» Forbes Women за поширення інформації про сексуальне домагання дітей у Католицькій церкві в Польщі та за діяльність спрямовану на формування світської держави. В обґрунтуванні зазначено: «Це завдяки їхній детермінації жертви здобули голос, а поляки стали учасниками великої збірної лекції з етики».
Анастасія Рябчук
кандидатка соціологічних наук, доцентка кафедри соціології Києво-Могилянської Академії. Досліджує питання бездомності, бідності і соціальної маргінальності, соціальних проблем у прифронтових громадах Донбасу. Римо-католичка, вивчає теологію в Інституті Томи Аквінського в Києві. Публікується в домініканському виданні „Вербум” і проповідує в Англіканській церкві Києва. З позицій фемінізму і теології визволення виступає за жіноче дияконство і священство в католицькій церкві, а також за більшу інклюзивність і увагу до питань соціальної справедливості.
Зузанна Радзік
теологиня, публіцистка, яка співпрацює з виданням «Tygodnik Powszechny». Учасниця католицького феміністичного руху, авторка книги «Kościół kobiet» («Церква жінок») та «Emancypantki. Kobiety, które zbudowały Kościół» («Емансипантки. Жінки, які збудували Церкву»). На щодень працює у «Форумі Діалогу» – організації, яка займається польсько-єврейським діалогом, де займає посаду віцепрезидентки.
с. Еліза Мик
виросла у Щеціні. До Спільноти Сестер Домініканок вступила в 1993 році одразу після закінчення школи. Здобула економічну освіту, аби займатися фінансовими справами Згромадження. Усе її монаше життя пов’язане з дітьми із особливими потребами – спочатку сестра була їхньою опікункою, а потім дбала про те, щоб жодна дитина не відчула, що фінансових ресурсів будинків опіки замало для здійснення їхніх мрій і потреб. Життя з неповносправними, небажаними, убогими, упослідженими досволяє осягнути Бога і зберігати Його у полі зору. Співтворчиня Будинку для хлопців у Бронішевіцах.
с. Тимотеуша Ґіл
народилася в Сандомирі в 1983 році у віруючій, «ортодоксальній» родині. У 2002 році одразу після закінчення школи вступила до Спільноти Сестер Домініканок. Педагогиня і економістка, яка обожнює поєднувати ці види діяльності. Наслідує життя своїх кумирів – св. Франциска Асізького, Матері Терези з Калькути та Матері Колумби Білецької. «Це вони вчать мене жити, любити, будувати стосунки, співчувати». Співтворчиня Будинку для хлопців у Бронішевіцах.